Ο Δημήτρης Αθανασάκης του Αθανασίου ήταν γεροδεμένος άνδρας, μετρίου αναστήματος, δραστήριος, τολμηρός και ένθερμος πατριώτης. Ήταν κλάσεως 1914 (έτος γεννήσεως 1894) και στο στρατό υπηρέτησε ως μάχιμος στρατιώτης 8 περίπου χρόνια. Μάλιστα για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα υπηρέτησε υπό τις διαταγές του τότε Λοχαγού και μετέπειτα Στρατηγού και Υπουργού Λεωνίδα Σπαή.
Στις 17 Μαΐου 1918, ο Δημήτρης Αθανασάκης έλαβε μέρος στη μάχη στο Σκρά, όπου διακρίθηκε για τον ηρωισμό και την αυτοθυσία του.
Κατά τη Μικρασιατική εκστρατεία έλαβε επίσης μέρος σε πολλές μάχες, όπου διακρίθηκε στα πεδία των μαχών για τη γενναιότητα και την αποφασιστικότητα του.
Ο μπάρμπα-Δημήτρης (όπως εμείς οι μικρότεροι του στην ηλικία συνηθίζαμε να τον λέμε) ήταν μια ζωντανή ιστορία και είχε απέραντο μνημονικό. Ώρες ολόκληρες διηγούνταν για τις σκληρότατες και αιματηρότατες μάχες που έδωσε ο στρατός μας με τους Τούρκους κατά τη Μικρασιατική εκστρατεία και για τη λυσσαλέα αντίσταση που πρόβαλαν οι Τούρκοι- για τις θαυμαστές οχυρώσεις των Τούρκων και τις σφοδρές αντεπιθέσεις τους- για τα απόκρημνα βουνά της Μικράς Ασίας και τις βαθιές και δύσβατες χαράδρες- για τις γυμνές πλαγιές και τα άνυδρα εκείνα μέρη. Όλα αυτά τα διηγούνταν τόσο παραστατικά και με τέτοιες λεπτομέρειες, λέτε και τα είχε στο χαρτί γραμμένα και τα διάβαζε.
Συνήθως ο μπάρμπα-Δημήτρης πήγαινε τα ζώα του για βοσκή στο Μέγα Λόγγο και συγκεκριμένα στη θέση «Παλιόλακκα». Εκεί, στο διάστημα που τα ζώα του βοσκούσαν στη γύρω περιοχή, αυτός καθόταν στην άκρη του δρόμου και αναπολούσε τα περασμένα...
Δημήτρη! Λεωνίδα!
Στις 18 Μαρτίου 1958 ημέρα Κυριακή, ο Στρατηγός και πρώην Υπουργός Λεωνίδας Σπαής, που περιόδευε τα χωριά της εκλογικής του περιφέρειας, ερχόταν από τα Μηλιανά στο Αστροχώρι Άρτας. Εκτός από τον αγωγιάτη, μαζί του ήταν και ο Χριστόφορος Δημητρίου Γιαννάκης, που τυχαία βρέθηκε στα Μηλιανά για κάτι δουλειές του και επέστρεφε στο χωριό.
Όταν έφθασαν στην Παλιόλακκα ο Στρατηγός σταμάτησε και φώναξε ξαφνικά:
— «Δημήτρηη!!», ενώ ταυτόχρονα κατέβηκε από το μουλάρι.
— «Λεωνίδαα!!», φώναξε και ο μπάρμπα-Δημήτρης και σηκώθηκε όρθιος.
Οι δυο παλαίμαχοι συμπολεμιστές αγκαλιάστηκαν, φιλήθηκαν, δάκρυσαν από συγκίνηση και χαρά και κάθισαν καταγής σταυροπόδι.
— «Θυμάσαι Λεωνίδα στη μάχη στο Σκρα...»
— «Θυμάσαι Δημήτρη στη μάχη του Αβγίν στη Μικρά Ασία...»
— «Θυμάσαι Λεωνίδα στη μάχη του Εσκή Σεχήρ...»
— «Θυμάσαι Δημήτρη στις μάχες στο Σαγγάριο...»
— «Θυμάσαι Λεωνίδα...»
— «Θυμάσαι Δημήτρη...»
Ενώ οι δυο βετεράνοι των μαχών στη Μικρά Ασία μιλούσαν για τα περασμένα τους, ο Τετρακωμίτης αγωγιάτης και ο Χριστόφορος Γιαννάκης τους κοίταζαν αμίλητοι.
Κατά τον αποχωρισμό τους ο Στρατηγός και Υπουργός Λεωνίδας Σπαής, του είπε:
— «Δημήτρη, θέλω να σε βοηθήσω. Πες μου τι ανάγκες έχεις».
— «Εγώ Λεωνίδα, είμαι μια χαρά. Δεν μου λείπει τίποτα. Έχω απ' όλα τα καλά. Άιντε στο καλό παλικάρι μου».
Στη συνέχεια ο Στρατηγός Σπαής, ήλθε στο καφενείο των αδελφών Σακκά επάνω στον Πλάτανο Αστροχωρίου. Εκεί ήταν συγκεντρωμένοι πολλοί χωριανοί, μεταξύ των οποίων ήμουν και εγώ, διότι τότε υπηρετούσα ως Δάσκαλος στο Αστροχώρι.
Εκεί, ανάμεσα στα άλλα, ο Στρατηγός Σπαής, είπε:
— «Κύριοι, σήμερα συνάντησα τυχαία στο δρόμο ένα από τα καλύτερα παλικάρια μας στην εκστρατεία της Μικράς Ασίας. Ό, τι και να σας πω για το Δημήτρη Αθανασάκη, θα είναι πολύ λίγο. Όταν ζητούσαμε εθελοντές στρατιώτες να εισχωρήσουν στο εσωτερικό των εχθρικών γραμμών να προξενήσουν δολιοφθορές, πρώτος έβγαινε ο Δημήτρης Αθανασάκης. Όταν ζητούσαμε εθελοντές για να στήσουμε ενέδρες σε άκρως επικίνδυνα μέρη ή για υφαρπαγή σκοπών και στρατιωτών του αντιπάλου, πρώτος έβγαινε ο Δημήτρης. Ακόμα, επειδή ήταν άριστος σκοπευτής στο όπλο και στο οπλοπολυβόλο, τον χρησιμοποιούσαμε ως ελεύθερο σκοπευτή στα νώτα του εχθρού. Ο Δημήτρης, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα υπηρέτησε ως στρατιώτης στο Λόχο μου και κατόπιν στο Τάγμα μου. Η γενναιότητα, η τόλμη και η αποφασιστικότητα αυτού του ανθρώπου ήταν παροιμιώδεις».
«Ακόμα, — συμπλήρωσε ο Χριστόφορος Γιαννάκης, — όταν ο κύριος Υπουργός τον ρώτησε τι ανάγκες έχει για να τον βοηθήσει, ο μπάρμπα-Δημήτρης του απάντησε, ότι είναι μια χαρά, έχει απ' όλα τα καλά και δεν θέλει τίποτα».
Ας σημειωθεί ότι ο μπάρμπα-Δημήτρης Αθανασάκης, ήταν πολύ φτωχός. Είχε λίγα χωραφάκια ξερικά, 5-6 γιδούλες, άλλες τόσες προβατίνες, μία αγελάδα και ένα γουρούνι. Τίποτα άλλο. Η οικογένεια του, αποτελούνταν από τη γυναίκα του τη θεια-Μαρία, ο δε μοναχογιός τους, ο Θανάσης, πέθανε το 1941, σε ηλικία 5 χρόνων.
Μπάρμπα-Δημήτρη! Εσύ και ο πατέρας μου (κλάσεως 1914) εκάματε το καθήκον σας προς την Πατρίδα. Και εκείνος πολέμησε στο Σκρα και στη Μικρά Ασία. Εμένα, μην με κατακρίνετε, ούτε να με πείτε περιφρονητικά, άκαπνο. Και εγώ υπηρέτησα στο στρατό την υποχρεωτική μου θητεία, και μάλιστα 30 ολόκληρους μήνες. Όμως εγώ έτυχε να ζω σε περίοδο ΕΙΡΗΝΗΣ που είναι το απόλυτο αγαθό του κόσμου.
Από το βιβλίο του Αντωνίου Νικολ. Αθανασάκη «ΠΕΡΙΛΗΠΤΙΚΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΑΠΟ ΤΟ 1897 ΜΕΧΡΙ ΤΟ 1940-41 KAI Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΩΝ ΑΣΤΡΟΧΩΡΙΤΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ 1897, 1912-13,1919-1922, 1940-41» δείτε σχετικές αναρτήσεις εδώ:
Ο Συγγραφέας - http://astrohori.blogspot.com/2011/08/blog-post_21.html
Περισσότερα για τον συμπατριώτη μας Λεωνίδα Σπαή (Γεννήθηκε στο Τετράκωμο Άρτας - τότε Μήγερη) μπορείτε να διαβάσετε εδώ: http://aetostz.blogspot.com/2011/02/blog-post_18.html
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου