"Ιστορική" πρόκληση προς τον Περιφερειάρχη Ηπείρου, από τον Πρόεδρο της Αδελφότητας των εν Αθήναις Πηγιωτών Άρτας, για την αποπεράτωση -ασφαλτόστρωση του δρόμου προς τη Μαρτυρική Μονή Σέλτσου.

Ζητούν να "δοθεί ζωή" στο αγνοούμενο τμήμα τής νεότερης ιστορίας του Ελληνικού Έθνους

Ανοιχτή επιστολή προς τον Περιφερειάρχη Ηπείρου κ. Αλέξανδρο Καχριμάνη έκανε σήμερα ο Πρόεδρος της Αδελφότητας Πηγιωτών Άρτας κ. Χρήστος Καπερώνης σχετικά με το πρόβλημα της αποπεράτωσης-ασφαλτόστρωσης του δρόμου προς την Ι.Μ. Σέλτσου στις Πηγές Άρτας.

Ο δρόμος αυτός που ενώνει την κεντρική πλατεία των Πηγών με το ιστορικό και όχι μόνο μοναστήρι, είναι ΜΟΝΟ 5 χιλιόμετρα και μέχρι σήμερα κανένας αυτοδιοικητικός ή άλλος κρατικός φορέας δεν τον έχει ολοκληρώσει, ώστε αυτός να αποκτήσει την αναγκαία οδική προσβασιμότητα.

Το πλήρες κείμενο της επιστολής του κ. Καπερώνη έχει ως εξής:

"Αγαπητέ κ. Περιφερειάρχα

Σας απευθύνομε την παρούσα επιστολή για ένα ακόμη θέμα που απασχολεί την περιοχή μας, εδώ, στις Ανατολικές"εσχατιές" της Περιφέρειας Ηπείρου, με την βεβαιότητα ότι θα τύχει της δέουσας προσοχής σας και φροντίδας για την επίλυσή του .Είναι αυτό της ασφαλτόστρωσης του δρόμου από Πηγές Άρτας προς την Ιερά Μονή Σέλτσου μήκους 5 χιλιομ. που μας ταλαιπωρεί εδώ και δεκαετίες.

Η Μονή Σέλτσου, ευρισκομένη στην περιοχή Πηγών Άρτας, Ιστορική έδρα του δήμου Γ. Καραϊσκάκη, αποτελεί -όπως γνωρίζετε- ένα από τα σημαντικότερα μεταβυζαντινά μνημεία της Περιφερειακής Ενότητας Άρτας αλλά και της περιοχής Ραδοβυζίων του Δήμου Γ. Καρϊσκάκη.

Εν συντομία αναφέρουμε ιστορικό της. «Μετά την πτώση του Σουλίου και την συνθηκολόγηση με τον Αλή Πασά, οι Σουλιώτες εγκατέλειπαν τα χωριά τους προς κάθε κατεύθυνση. 1.148 από αυτούς, με τα γυναικόπαιδα τους και με επικεφαλής τους Κίτσο και Νότη Μπότσαρη, κατέφυγαν στη μονή Σέλτσου (24 Δεκ 1803), όπου αντιμετώπισαν νέα πολιορκία του Αλή Πασά επί 4 μήνες. Στις 23 Απρ. 1804 άσιτοι και χωρίς εφόδια υπέστησαν ολοκαύτωμα επιχειρούντες έξοδο η θάνατον΄Ηρωος, όπως αναφέρει και ο ιστορικός Πουκεβίλ. Από αυτούς διασώθηκαν μόλις 40 άτομα μεταξύ αυτών και ο 13χρονος -τότε- Μάρκος Μπότσαρης . Οι γυναίκες πάνω από 250 τον αριθμό, με τα παιδιά τους, επαναλαμβάνοντας το παράδειγμα του Ζαλόγγου, έπεσαν από τους βράχους στον Αχελώο. Έτσι η Μονή Σέλτσου έμελε να καταστεί αιώνιος θεματοφύλακας και κιβωτός της υπέρτατης αυτής θυσίας των Σουλιωτών»

Την τελευταία εικοσαετία οι τοπικοί φορείς της περιοχής μαζί με την Αδελφότητα Πηγιωτών έκαναν μια τεράστια προσπάθεια ανάδειξης της Μονής, διοργανώνοντας σημαντικές εκδηλώσεις, δημοσιεύοντας άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά τοπικής και πανελλήνιας κυκλοφορίας, καταχωρώντας στοιχεία σε τουριστικούς οδηγούς, αναρτώντας πληροφορίες στο διαδίκτυο, επιτυγχάνοντας με τον τρόπο αυτό να απλωθεί η φήμη της, πέρα από τα στενά όρια της περιοχής.

Την τελευταία διετία με την βοήθεια της Δημοτικής Αρχής και με τη διοργάνωση σχετικών ημερίδων, τη φιλοξενία και ενημέρωση εκπροσώπων ευρωπαϊκών φορέων και με την πρόσκληση τηλεοπτικών δικτύων με παγκόσμια κάλυψη, όχι μόνον έδωσε νέες διαστάσεις στη φήμη του εν λόγω μνημείου αλλά έκανε ευρέως γνωστό ένα σημαντικό αγνοούμενο τμήμα τής νεότερης ιστορίας του Ελληνικού Έθνους.

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η διαρκής αύξηση της τουριστικής κίνησης τόσο από μεμονωμένους επιστήμονες κυρίως φιλολόγους, ιστορικούς, αρχαιολόγους θεολόγους όσο και από οργανωμένες ομάδες επισκεπτών όπως μαθητές σχολείων, σπουδαστές εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, Σουλιώτες άλλων περιοχών που θέλουν να δουν την περιοχή που γράφηκε η τελευταία σελίδα του δράματος των προγόνων τους, προσκυνητές θρησκευτικού τουρισμού κ.α.

Όμως εδώ αρχίζει το πρόβλημα. Η Μονή Σέλτσου η οποία ήδη αποτελεί πόλο έλξης της τουριστικής ανάπτυξης της περιοχής, και συνεπώς θα έπρεπε να έχει οδική προσβασιμότητα όλο το χρόνο, έχει πρόσβαση μόνον τη θερινή περίοδο και κυρίως το χρονικό διάστημα γύρω από την ημερομηνία εορτής της μονής (23 Αυγούστου)

Η μονή έχει οδική πρόσβαση μέσω της κεντρικής πλατείας των Πηγών από την οποία απέχει 5,1 χιλιόμετρα. Εξ αυτών μόνον το πρώτο χιλιόμετρο του δρόμου είναι τσιμεντοστρωμένο ενώ το υπόλοιπο τμήμα θεωρείται δευτερεύων χωματόδρομος κακής ή μεταβαλλόμενης βατότητας. Χωρίς καμία υποδομή, παρουσιάζει ποικιλία προβλημάτων στην βατότητα όπως λακκούβες, λάσπες, διάβρωση και νεροφαγώματα μετά τις βροχές, βαθιές ροδιές από τρακτέρ ή τζιπ, πτώσεις λίθων, εγκάρσια κλίση οδοστρώματος κλπ. ανοιγμένος πρόχειρα στο έδαφος, χωρίς έργα ομβρίων, χωρίς γεφυράκια στα ρέματα .

Κατά τη χειμερινή περίοδο, λόγω χιονιού, κατολισθήσεων, διάβρωσης ή άλλων προβλημάτων, ο δρόμος μπορεί να είναι εντελώς αδιάβατος.. ακόμα και σήμερα η πρόσβασή στην ιερά μονή Σέλτσου του είναι προβληματική για μικρά και μεγάλα οχήματα-λεωφορεία καθ' όλη την διάρκεια του έτους πλην του 10 ημέρου των εκδηλώσεων, αλλά και τότε ακόμη με τον κουρνιαχτό της σκόνης αφόρητο.

Οι επισκέπτες που συρρέουν για προσκύνημα φτάνουν μέχρι το κέντρο των Πηγών είτε με πούλμαν είτε με ι.χ και απογοητευμένοι παίρνουν το δρόμο της επιστροφής αφού μόνο δε τα πόδια μπορούν πλέον να μεταβούν μέχρι τη μονή η με κάποιο Ι.Χ φορτηγό 4χ4 που συνήθως δεν υπάρχει.

Η κατασκευή του δρόμου αυτού από τις Πηγές Άρτας προς την Ιστορική Μονή Σέλτσου ήταν και είναι και συνεχίζει να είναι υπόσχεση ζωής για εμάς τους Πηγιώτες, πού ξεκίνησε το 1971 με την σκαπάνη, πάνω σε ένα σχεδόν ανύπαρκτο και επικίνδυνο μονοπάτι πού σε πολλές περιπτώσεις χρειαζόταν κάποιος να το ανέβει ¨στα τέσσερα¨ για να προσκυνήσει το αιματοβαμμένο μοναστήρι.

Προχώρησε μέτρο-μέτρο με μεγάλο μόχθο ανθρώπων που πίστεψαν στην κατασκευή του. Ζητιανέψαμε παντού κατά το κοινώς λεγόμενο για την εξεύρεση χρημάτων. Βλέπετε το Σέλτσο τότε ήταν παντελώς άγνωστο όπως άγνωστη ήταν και η ένδοξη ιστορία του. Η διάνοιξη του δρόμου ολοκληρώθηκε υποτυπωδώς το 1997 . Από τότε και για 15 χρόνια μέχρι σήμερα δεν δόθηκε ούτε ένα ευρώ για την βελτίωσή του. Μόνο μια φορά το χρόνο πριν την γιορτή του Σέλτσου στις 23 Αυγούστου καθαρίζεται από τις πέτρες και τα χώματα που πέφτουν .και ρίχνουν νερό με υδροφόρα για τη σκόνη.

.

Θα θυμάστε, βέβαια, κ. Περιφερειάρχα κατά την ημερίδα για την αναστήλωση της γέφυρας Κοράκου που έγινε τον Αύγουστο του 2010 στις Πηγές Άρτας όπου, παρευρισκόμενος ως υποψήφιος Περιφερειάρχης, μας είχατε υποσχεθεί ένθερμα και την ασφαλτόστρωση του δρόμου μέχρι την Μονή Σέλτσου.. Είναι νομίζουμε ώριμος χρόνος να ξεκινήσει η υλοποίηση της υπόσχεσή σας- σε βάθος τετραετίας- με την έστω τμηματική ασφαλτόστρωσή του. Όσα κονδύλια και αν διατεθούν για την προστασία του ιστορικού αυτού μνημείου θα είναι μάταια αν δεν ολοκληρωθεί η ασφαλής οδική πρόσβαση σ'αυτό.

Το έργο αυτό είναι έργο προτεραιότητας για την περιοχή μας διότι θα σημάνει και το τέλος της αφάνειας στην οποία ευρίσκετο το ιστορικό αυτό μνημείο. Πρόσθετος λόγος χρηματοδότησης, είναι και η πρόβλεψη του σχεδίου ΚΑΛΙΚΡΑΤΗΣ για χορήγηση επιπρόσθετων κονδυλίων στις ιστορικές έδρες δήμων για την ανάδειξη ιστορικών μνημείων όπως είναι οι Πηγές Άρτας για τον δήμο Γ. Καραϊσκάκη. Εξ άλλου τον ορισμό τους ως Ιστορική έδρα τον οφείλουν κυρίως, στην ίδια την Μονή Σέλτσου , το επονομαζόμενο «Νέο Ζάλογγο » της Άρτας .

Δεν παραβλέπουμε ομως την σημαντική προσπάθεια και φροντίδα όλων [Περιφέρεια, Αντιπεριφέρεια, Δήμος] για την προστασία του ίδιου του ιστορικού μνημείου και τα χρήματα που έχουν διατεθεί εκ μέρους σας -η έχουν προγραμματισθεί να διατεθούν. Όμως δρόμος και προστασία μνημείου είναι αλληλένδετα .Δεν νοείται από μόνο του κανένα. Είναι και τα δύο άμεσης προτεραιότητας.

Ελπίζουμε κ .Περιφερειάρχα ότι η πρόταση -αίτημα μας να τεθεί ως προτεραιότητα για τα έργα της Περιφερειακής Ενότητας Άρτας . Πιστεύουμε ότι η ισότιμη αντιμετώπιση όλων των γεωγραφικών περιοχών της Περιφέρειας είναι κανόνας δικαίου αλλιώς η διακριτική μεταχείριση τινών εξ αυτών λειτουργεί εις βάρος των άλλων περιοχών. Είμαστε όλοι παιδιά την ιδίας μάνας της αθάνατης Ηπείρου.

Πιστεύουμε ότι οι υπηρεσίες της Περιφέρειας εργάζονται με αυτόν τον κανόνα. Βέβαια δεν παραβλέπουμε την δύσκολη οικονομική συγκυρία που βιώνει η χώρα μας με τον αντίκτυπο που έχει στις ήδη περιορισμένες δυνατότητες της περιφέρειας. Όμως δεν παύουμε να διεκδικούμε στο πλαίσιο αυτό την ανάλογη ανταπόκριση στο αίτημα μας Εμείς βέβαια δεν γνωρίζουμε την ιεράρχηση των, έργων, για μελέτες ,εντάξεις αυτών σε προγράμματα, χρονοδιαγράμματα αλλά, περιμένουμε την υλοποίηση των .

Μετά από τα παραπάνω θεωρούμε ότι είναι επιβεβλημένη πλέον και χρονικά υπερώριμη η ασφαλτόστρωση του υπόλοιπου δρόμου προς τη Μονή Σέλτσου ώστε με τον οικονομικότερο, ταχύτερο και αποτελεσματικότερο τρόπο να υλοποιηθεί. Η ολοκλήρωσή του θα συνεισφέρει τα μέγιστα στην γενικότερη προσπάθεια που απαιτείται, για να αποκτήσει η Μονή τη θέση που της αξίζει στον τόπο και στην ιστορία . Οι 1.300 ¨αγνοούμενοι¨ της ιστορίας το δικαιούνται.

Αγαπητέ κ. Περιφερειάρχα.

Πιστεύουμε ότι το αίτημά μας αυτό,θα τύχει ιδιαίτερου προσωπικού ενδιαφέροντος.

Ελπίζουμε δε σε επίσκεψη σας στο Σέλτσο στις 23 Αυγούστου 2012 ώστε να μας τιμήσετε με την παρουσία σας στην εκδήλωση μνήμης προς τους Σουλιώτες μάρτυρες του ολοκαυτώματος που υπέστησαν στον ιερό αυτό τόπο.

Ευελπιστούμε ότι τότε θα είστε εις θέσιν να ανακοινώσετε και τη υλοποίηση της υπόσχεση πού μας δώσατε.

Ευχόμεθα καλή δύναμη για την συνέχιση του σπουδαίου έργου σας προς το καλό της Ηπείρου με την επιτυχή θητεία σας ως Περιφερειάρχη.

Οι λοιποί αποδέκτες της παρούσας, κ.κ Αντιπεριφερειάρχης Άρτας, Δήμαρχος Γ. Καραϊσκάκη, Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία Ελλάδος και η Ομοσπονδία Ραδοβυζινών, παρακαλούνται για την έμπρακτη ανάληψη πρωτοβουλιών στον τομέα ευθύνης και δράσης του καθενός, για την στήριξη και υλοποίηση του παραπάνω δίκαιου αιτήματός μας ώστε να μην μείνει στο χαρτί¨ ένα ακόμη αίτημα φορέα ¨

Μετά τιμής

Ο Πρόεδρος

Χρήστος Β. Καπερώνης"

Κοιν. 1.-Αντιπεριφερειάρχη Άρτας

2.-Δήμαρχο Γ. Καραϊσκάκη

3.- Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία

Ελλαδος

4.-Ομοσπονδία Ραδοβυζινών

Αρτας

Δείτε ολόκληρη την ανάρτηση..

23-4-1804 ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ ΤΩΝ ΣΟΥΛΙΩΤΩΝ ΣΤΟ ΣΕΛΤΣΟ

ΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΤΙΜΗΣ  ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ 1300  "ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΥΣ" ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΠΟΥ ΖΗΤΟΥΝ ΤΗ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ ΤΟΥΣ.ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΣΕΛΤΣΟ Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ ΤΩΝ ΣΟΥΛΙΩΤΩΝ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΦΑΝΕΙΑ ΤΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ  ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ.
 ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΡΜΟΔΙΟΥΣ  ΦΟΡΕΙΣ ΖΗΤΑΜΕ
ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ- ΑΝΑΔΕΙΞΗ  ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΝΗΜΕΙΟΥ  ΜΝΗΜΕΙΟΥ ΚΑΙ   ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΤΟΣΤΩΣΗ ΤΟΥ ΥΠΑΡΧΟΝΤΟΣ ΧΩΜΑΤΟΔΡΟΜΟΥ ΜΗΚΟΥΣ  4  ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΩΝ .ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ ΤΙΣ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΔΩΣΑΝ, ΟΣΟΙ ΤΙΣ ΕΔΩΣΑΝ......

ΧΡΗΣΤΟΣ Β. ΚΑΠΕΡΩΝΗΣ
         ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ
ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΠΗΓΙΩΤΩΝ ΑΡΤΑΣ

Δείτε ολόκληρη την ανάρτηση..

"ΣΕΛΤΣΟ ΤΟ ΑΓNΩΣΤΟ ΖΑΛΟΓΓΟ". Αύριο στην ERT WORLD

Παρακολουθείστε την Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011 στις 16:00 στην ERT WORLD το ντοκιμαντέρ "ΣΕΛΤΣΟ ΤΟ ΑΓNΩΣΤΟ ΖΑΛΟΓΓΟ". Μέσω της NOVA ή στο Link:

http://www.ert.gr/webtv/index.php/web-tv-live/ert-world-live.html

Δείτε ολόκληρη την ανάρτηση..

Ιερά Μονή Σέλτσου στην Ορεινή Άρτα - ΕΡΤ (video)

Το άγνωστο Ζάλογγο-Τόπος θυσίας και μαρτυρίου των Σουλιωτών

Μνημείο της ορθοδοξίας και ιερός τόπος θυσίας των Σουλιωτών το 1804 η Μονή Σέλτσου ,αφιερωμένη στην Κοιμήση της Θεοτόκου στέκει ατάραχος μάρτυρας της Ιστορίας, στους ανοιχτούς ορίζοντες των ακατέργαστων βουνών, στο χείλος του βαράθρου Νεγκόζι, ανάμεσα στα Άγραφα και τα Φρούσια όρη στο ορεινό Δήμο Γ.Καραισκάκη στην Άρτα.

Untitled from alkissak on Vimeo.

Ένας χωματόδρομος μήκους 5χλμ που αρχίζει από το χωριό Πηγές , ζώνει την πλαγία του βουνού και οδηγεί στην Μονή. Ο δρόμος αυτός, αντικατέστησε τα τελευταία χρόνια, το μονοπάτι του γκρεμού, πάνω στο οποίο για αιώνες ακροβατούσαν με κίνδυνο για την ζωή τους ,αλλά με όπλο την πίστη τους οι κάτοικοι των γύρω χωριών για να ανάψουν τα καντήλια. Όπως λένε οι ηλικιωμένοι, έκαναν 2 ώρες δρόμος με τα πόδια μέσα στο επικίνδυνο μονοπάτι για να πάνε στην Παναγιά του Σέλτσου.

Μπαίνοντας στον ναό, αισθάνεσαι δέος , ένα βαθύ θρησκευτικό συναίσθημα γεννιέται και η ψυχή γαληνεύει. Η αδύναμη φωνή, μιας 85χρονης μαυροφορεμένης γιαγιάς που προσευχόταν στην Παναγία για «τα παιδιά όλου του κόσμου» έμοιαζε με αγγελικό τραγούδι. Η κυρά-Αναστασία, όπως όλοι στην περιοχή, έχει συνδέσει τη ζωή της με το Μοναστήρι. Μας διηγείται, ότι από την νεανική της ηλικία μαζί με το κοπάδι ερχόταν στην ράχη του Σέλτσου για να ξεχειμαδιάσει .Καθημερινά άναβε τα καντήλια ,προσευχόταν και έπαιρνε δύναμη για να συνεχίσει τις δύσκολες εκείνες εποχές της νιότης της. «Βαριά κληρονομία, βαρύς τόπος παιδάκι μου» συνεχίζει η γιαγιά ,για να μας πει με περηφάνια, για την ηρωική θυσία των αδούλωτων Σουλιωτών, και την όμορφη 19χρονη Λένω του Μπότσαρη που έγινε δημοτικό τραγούδι.

Η θυσία των Σουλιωτών στην Μονή Σέλτσου

Όταν με την συνθήκη της 12ης Δεκεμβρίου του 1803,το Σούλι παραδόθηκε στον Αλή-Πασά, οι σουλιώτες άρχισαν να εγκαταλείπουν τον τόπο τους, για να μην παραδοθούν στους τούρκους. Με αρχηγούς τον Κίτσο και Νότη Μπότσαρη,1148 σουλιώτες τα Χριστούγεννα του 1803 έφτασαν στην μονή του Σέλτσου όπου λόγω της τοποθεσίας αποτελούσε ένα φυσικό οχυρό. Είκοσι ημέρες αργότερα στις 12 Γενάρη του 1804,αρχισε η στενή πολιορκία τους από 8000 στρατιώτες του Αλί-Πασά. Με σοβαρές απώλειες στο εχθρικό στράτευμα, οι Σουλιώτες κατάφεραν να τους αποκρούσουν. Όλο το χειμώνα έμειναν αποκλεισμένοι στο Σέλτσο, με λιγοστά τρόφιμα και πολεμοφόδια που τους προμήθευαν κρυφά, οι κάτοικοι των γύρω περιοχών του Λιασκοβου και της Βρεστένιτσας.

Στις 20 Απριλίου, ο Αλή-Πασάς με σύμμαχο την προδοσία, ετοιμάζει σφοδρή επίθεση εναντίων των εξαντλημένων και εξουθενωμένων από την 4μηνη πολιορκία Σουλιωτών. Η μάχη ήταν άνιση. Οι τούρκοι αφού εξουδετέρωσαν την αντίσταση στα φιλάκια μπήκαν στο Μοναστήρι. Άλλοι σφαγιάστηκαν η αιχμαλωτίστηκαν ενώ 250 γυναικόπαιδα για να μην πέσουν στα χεριά των εχθρών έστησαν ένα νέο μεγαλύτερο Ζάλογγο. Εκείνη την ημέρα οι ιστορικοί αναφέρουν ότι χάθηκαν 3 γενιές Μποτσαραίων. Ο Νότης Μπότσαρης αιχμαλωτίστηκε τραυματισμένος ενώ ο Κίτσος μαζί με τον 13χρονο Μάρκο και 10 σουλιώτες γλίτωσαν της σφαγής μέσα σε μια σπηλιά.

Ο ιστορικός Πουκεβιλ αναφέρει:

« Η ΦΑΛΑΓΞ [1148] ΤΩΝ ΑΡΧΗΓΩΝ ΚΙΤΣΟΥ ΚΑΙ ΝΟΤΗ ΜΠΟΤΣΑΡΗ -ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΩ- ΒΑΔΙΖΕΙ ΠΡΟΣ ΣΕΛΤΣΟ. ΑΠΙΣΤΙΑΝ ΑΛΗ ΤΡΙΜΗΝΟΝ ΑΝΙΣΟΝ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΣΙΑΝ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Η ΘΥΣΙΑ. ΟΙ ΣΟΥΛΙΩΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΕΦΟΔΙΑ ΑΣΙΤΟΙ ΚΥΚΛΩΜΕΝΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΕΞΟΔΟΝ Η ΘΑΝΑΤΟΝ ΗΡΩΟΣ.

ΞΙΦΗΡΕΙΣ 300 ΑΚΑΛΥΠΤΟΙ ΣΑΡΩΝΟΥΝ ΤΟ ΠΑΝ ΠΛΗΝ ΓΕΦΥΡΑΣ ΚΟΡΑΚΟΥ. Ο ΝΟΤΗΣ ΠΙΠΤΕΙ ΜΕ 5 ΠΛΗΓΑΣ ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΔΡΕΣ ΦΟΝΕΥΟΝΤΑΙ. ΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΑΧΟΜΕΝΑΙ ΦΩΝΑΖΟΥΝ ΘΑΝΑΤΟΣ.

ΥΠΕΡΔΙΑΚΟΣΙΟΙ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΠΗΔΟΥΝ ΚΑΙ ΠΝΙΓΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΑΧΕΛΩΟ.ΧΑΛΑΣΜΟΣ ΜΟΝΟ 10 ΚΑΙ Ο ΚΙΤΣΟΣ ΣΩΖΟΝΤΑΙ»

[ΠΟΥΚΕΒΙΛ 1824 Τ. Ι. ΣΕΛ. 207-212]

Σύμφωνα με την ιστορική έρευνα το κτηριακό συγκρότημα της Μονή αρχικά κτίστηκε τον 10ο αιώνα και καταστράφηκε από μεγάλο σεισμό στις αρχές του 15ου , για να ανεγερθεί εκ νέου το 1697.Επιγραφή με μελανούς βυζαντινούς χαρακτήρες που βρίσκεται στο εσωτερικό του ναού, αναφέρει ότι η αναστήλωση του ναού, έγινε με την συνδρομή 6 ιερομονάχων ενός ιερέα, του Επισκόπου Αρσενίου και δύο «εντιμότατων αρχόντων» της περιοχής.

Σήμερα σώζεται το καθολικό της Μονής που είναι λιθόκτιστο, Αθωνικού τύπου και τριγύρω βρίσκονται ερείπια από τα κελιά. Το εσωτερικό του ναού έχει εξαιρετικές αγιογραφίες και τοιχογραφίες, ενώ αποτελεί το μοναδικό ενυπόγραφο έργο του ιερέα Νικόλαου από την Άρτα .Εντυπωσιακό είναι και ξυλόγλυπτο τέμπλο με το χρυσό επίχρισμα, τις σημαντικές εικόνες , το φυτικό και ζωικό διάκοσμο σε φόντο κυανέρυθρο.

Το τοπωνύμιο Σέλτσο είναι σλαβικό και σημαίνει οικισμός ,διότι πριν αιώνες εκεί υπήρχε οικισμός βοσκών. Το ίδιο και τα χωρία της περιοχής που ορίζεται ως Ραδοβιζι, ο ορεινός τόπος ανάμεσα στον Βάλτο, τα Τζουμέρκα και τον Αχελώο, είχαν σλάβικες ονομασίες, για παράδειγμα οι Πηγές ήταν η Βρεστένιτσα ,δηλαδή ο τόπος με τις φτελιές.

Εκδηλώσεις μνήμης , για την θυσία των ελεύθερων Σουλιωτών που το 1804 έπεσαν στον γκρεμό δίπλα από την Ιερά Μονή Σέλτσου, πραγματοποιούνται κάθε χρόνο, υπό την αιγίδα του ορεινού Δήμου Γεωργίου Καραϊσκάκη της Άρτας στις 23 Αυγούστου, ημέρα που γιορτάζει τα εννιάμερα της Παναγίας, το Μοναστήρι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Ο διπλός εορτασμός κάθε Αύγουστο, αποτελεί ένα μεγάλο γεγονός σε ολόκληρη την περιοχή. Πλήθος κόσμου συρρέει για να προσκυνήσει στην Παναγιά αλλά και να αποδώσει ελάχιστο φόρο τιμής στους Σουλιώτες που μαρτύρησαν.

Σ το καλλιτεχνικό δρώμενο στην φετινή εκδήλωση για τις γιορτές του Σέλτσου πήραν μέρος:

το Μουσικό σχήμα Εναιός:

Μαρία Ρεμπούτσικα βιόλι

Γιώργος Κωνσταντινίδης βιολί - βιόλα

Χάρης Γιαννόπουλος βιολί

Γιώργος Μονδρουλέας φλογέρες - κλαρίνο ,

το Πολυφωνικό σχήμα Βαγγέλη Κώτσου ,

η Χορωδία Αγνάντων , ο Νίκος Τουλιάτος και το σχήμα κρουστών ΚΡΟΤΑΛΑΡΤΑ

την Διεύθυνση είχε ο Νίκος Παπακώστας

Πηγή: ΕΡΤ

Επιμέλεια: Νικόλας Περδικάρης

Δείτε ολόκληρη την ανάρτηση..

Ιερά Μονή Σέλτου στην ορεινή Αρτα: Το "άγνωστο" Ζάλογγο

Μνημείο της ορθοδοξίας και ιερός τόπος θυσίας των Σουλιωτών το 1804, η Μονή Σέλτσου, αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου στέκει ατάραχος μάρτυρας της Ιστορίας, στους ανοιχτούς ορίζοντες των ακατέργαστων βουνών, στο χείλος του βαράθρου Νεγκόζι, ανάμεσα στα Άγραφα και τα Φρούσια όρη, στον ορεινό Δήμο Γ. Καραϊσκάκη, στην Άρτα.

Ένας χωματόδρομος, μήκους 5χλμ, που αρχίζει από το χωριό Πηγές, ζώνει την πλαγιά του βουνού και οδηγεί στη μονή. Ο δρόμος αυτός αντικατέστησε τα τελευταία χρόνια, το μονοπάτι του γκρεμού, πάνω στο οποίο, για αιώνες, ακροβατούσαν, με κίνδυνο για τη ζωή τους, αλλά με όπλο την πίστη τους, οι κάτοικοι των γύρω χωριών για να ανάψουν τα καντήλια. Όπως λένε οι ηλικιωμένοι, έκαναν δύο ώρες δρόμο με τα πόδια μέσα στο επικίνδυνο μονοπάτι για να πάνε στην Παναγιά του Σέλτσου.

Μπαίνοντας στο ναό, αισθάνεσαι δέος, ένα βαθύ θρησκευτικό συναίσθημα γεννιέται και η ψυχή γαληνεύει. Η αδύναμη φωνή μιας 85χρονης μαυροφορεμένης γιαγιάς, που προσευχόταν στην Παναγία για "τα παιδιά όλου του κόσμου" έμοιαζε με αγγελικό τραγούδι. Η κυρά-Αναστασία, όπως όλοι στην περιοχή, έχει συνδέσει τη ζωή της με το μοναστήρι. Μας διηγείται ότι, από τη νεανική της ηλικία, μαζί με το κοπάδι ερχόταν στην ράχη του Σέλτσου για να ξεχειμαδιάσει. Καθημερινά, άναβε τα καντήλια, προσευχόταν κι έπαιρνε δύναμη για να συνεχίσει τις δύσκολες εκείνες εποχές της νιότης της.

"Βαριά κληρονομιά, βαρύς τόπος παιδάκι μου", συνεχίζει η γιαγιά, για να μας πει με περηφάνια για την ηρωική θυσία των αδούλωτων Σουλιωτών και την όμορφη 19χρονη Λένω του Μπότσαρη, που έγινε δημοτικό τραγούδι.

Η θυσία των Σουλιωτών στη Μονή Σέλτσου

Όταν με τη συνθήκη της 12ης Δεκεμβρίου του 1803, το Σούλι παραδόθηκε στον Αλή-Πασά, οι Σουλιώτες άρχισαν να εγκαταλείπουν τον τόπο τους, για να μην παραδοθούν στους Τούρκους.

Με αρχηγούς τον Κίτσο και Νότη Μπότσαρη, 1148 Σουλιώτες, τα Χριστούγεννα του 1803, έφτασαν στη μονή του Σέλτσου, που λόγω της τοποθεσίας της αποτελούσε ένα φυσικό οχυρό. Είκοσι ημέρες αργότερα, στις 12 Γενάρη του 1804, άρχισε η στενή πολιορκία τους από 8000 στρατιώτες του Αλή-Πασά. Με σοβαρές απώλειες στο εχθρικό στράτευμα, οι Σουλιώτες κατάφεραν να τους αποκρούσουν. Όλο το χειμώνα έμειναν αποκλεισμένοι στο Σέλτσο, με λιγοστά τρόφιμα και πολεμοφόδια, που τους προμήθευαν κρυφά οι κάτοικοι των γύρω περιοχών του Λιασκοβου και της Βρεστένιτσας.

Στις 20 Απριλίου, ο Αλή-Πασάς με σύμμαχο την προδοσία, ετοιμάζει σφοδρή επίθεση εναντίων των εξαντλημένων και εξουθενωμένων από την 4μηνη πολιορκία σουλιωτών. Η μάχη ήταν άνιση. Οι Τούρκοι, αφού εξουδετέρωσαν την αντίσταση στα φυλάκια, μπήκαν στο μοναστήρι. Άλλοι σφαγιάστηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν, ενώ 250 γυναικόπαιδα, για να μην πέσουν στα χεριά των εχθρών, έστησαν ένα νέο μεγαλύτερο Ζάλογγο. Εκείνη την ημέρα, οι ιστορικοί αναφέρουν ότι χάθηκαν τρεις γενιές Μποτσαραίων. Ο Νότης Μπότσαρης αιχμαλωτίστηκε τραυματισμένος, ενώ ο Κίτσος, μαζί με τον 13χρονο Μάρκο και 10 Σουλιώτες, γλίτωσαν της σφαγής μέσα σε μια σπηλιά.

Ο ιστορικός Πούκεβιλ αναφέρει:

"Η φάλαγξ [1148] των αρχηγών Κίτσου και Νότη Μπότσαρη- που γνωρίζω - βαδίζει προς Σέλτσο. Απιστίαν Αλή. Τρίμηνον άνισον αγώνα και προδοσίαν, ακολουθεί η θυσία. Οι Σουλιώται χωρίς εφόδια, άσιτοι, κυκλωμένοι, θέλουν έξοδον ή θάνατον ηρώος. Ξιφήρεις, 300 ακάλυπτοι σαρώνουν τον παν πλην γέφυρας Κοράκου. Ο Νότης πίπτει με 5 πληγάς. Σχεδόν όλοι οι άνδρες φονεύονται. Αι γυναίκες, μαχόμεναι, φωνάζουν θάνατος. Υπερδιακόσιοι και παιδιά πηδούν και πνίγονται στον Αχελώο. Χαλασμός. Μόνο 10 και ο Κίτσος σώζονται".

Σύμφωνα με την ιστορική έρευνα, το κτιριακό συγκρότημα της μονής αρχικά κτίστηκε τον 10ο αιώνα και καταστράφηκε από μεγάλο σεισμό στις αρχές του 15ου, για να ανεγερθεί εκ νέου το 1697.

Επιγραφή με μελανούς βυζαντινούς χαρακτήρες, που βρίσκεται στο εσωτερικό του ναού, αναφέρει ότι η αναστήλωση του ναού έγινε με τη συνδρομή έξι ιερομονάχων, ενός ιερέα, του Επισκόπου Αρσενίου και δύο "εντιμότατων αρχόντων" της περιοχής.

Σήμερα, σώζεται το καθολικό της μονής, που είναι λιθόκτιστο, Αθωνικού τύπου και τριγύρω βρίσκονται ερείπια από τα κελιά. Το εσωτερικό του ναού έχει εξαιρετικές αγιογραφίες και τοιχογραφίες, ενώ αποτελεί το μοναδικό ενυπόγραφο έργο του ιερέα Νικόλαου από την Άρτα. Εντυπωσιακό είναι και ξυλόγλυπτο τέμπλο με το χρυσό επίχρισμα, τις σημαντικές εικόνες, το φυτικό και ζωικό διάκοσμο σε φόντο κυανέρυθρο.

Το τοπωνύμιο Σέλτσο είναι σλαβικό και σημαίνει οικισμός, διότι πριν από αιώνες εκεί υπήρχε οικισμός βοσκών. Το ίδιο και τα χωριά της περιοχής που ορίζεται ως Ραδοβιζι, ο ορεινός τόπος ανάμεσα στον Βάλτο, τα Τζουμέρκα και τον Αχελώο, είχαν σλάβικες ονομασίες- για παράδειγμα οι Πηγές ήταν η Βρεστένιτσα, δηλαδή ο τόπος με τις φτελιές.

Εκδηλώσεις μνήμης για τη θυσία των ελεύθερων Σουλιωτών, που το 1804 έπεσαν στον γκρεμό δίπλα από την Ιερά Μονή Σέλτσου, πραγματοποιούνται κάθε χρόνο, υπό την αιγίδα του ορεινού Δήμου Γεωργίου Καραϊσκάκη της Άρτας, στις 23 Αυγούστου, ημέρα που το Μοναστήρι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου εορτάζει τα εννιάμερα της Παναγίας.

Ο διπλός εορτασμός, κάθε Αύγουστο, αποτελεί ένα μεγάλο γεγονός σε ολόκληρη την περιοχή. Πλήθος κόσμου συρρέει για να προσκυνήσει στην Παναγιά, αλλά και να αποδώσει ελάχιστο φόρο τιμής στους Σουλιώτες που μαρτύρησαν.

Τζώρα Μ.
Πηγή: http://omogeneia.ana-mpa.gr/press.php?id=15187

Δείτε ολόκληρη την ανάρτηση..

Σέλτσο 2011 - Ομιλία Δημάρχου & κατάθεση στεφάνων (video)

Από τις εκδηλώσεις μνήμης για την θυσία των Σουλιωτών που θα έγιναν στις Πηγές Άρτας ιστορική έδρα του Δήμου Γ. Καραϊσκάκη στην ιερά μονή Σέλτσου στις 23 Αυγούστου 2011

Δείτε ολόκληρη την ανάρτηση..

Γιορτές Σέλτσου 2011 - Πρόγραμμα Εκδηλώσεων

Πρόγραμμα Εκδηλώσεων

·         07:45 θεία Λειτουργία

·         09:30 Άφιξη επισήμων

·         10:00 Επιμνημόσυνη δέηση

·         10:15 Κατάθεση στεφάνων

·         10:30 Εθνικός ύμνος

·         10:35 Ομιλία Δημάρχου

·         10:40 Πανηγυρικός της ημέρας από τον κ. Αριστείδη Λαυρέντζο,  με θέμα:

«Η απήχηση Σουλίου & Σέλτσου στην Ελληνική Επανάσταση και την Ευρώπη»

·         10:55 Δρώμενο « Το χθες και το σήμερα συναντούν την παράδοση»

Καλλιτεχνική επιμέλεια: Νίκος Παπακώστας

Δείτε ολόκληρη την ανάρτηση..

Αδελφότητα Πηγιωτών Άρτας: Πρόσκληση στις εκδηλώσεις Σέλτσο 2011

Η ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΠΗΓΙΩΤΩΝ ΑΡΤΗΣ σας προσκαλεί και αυτή στις εκδηλώσεις μνήμης πα την θυσία των Σουλιωτών που θα γίνουν στις Πηγές Άρτας ιστορική έδρα του Δήμου Γ. Καραϊσκάκη στην ιερά μονή Σέλτσου στις 23 Αυγούστου 2011 ώρα 10.00 στις εκδηλώσεις έχουν κληθεί να παραστούν εκπρόσωποι της πολιτείας, φορείς του τόπου μας και άλλοι επίσημοι. Οι εκδηλώσεις τελούν υπό την αιγίδα του Δήμου Γ. Καραϊσκάκη.

Η παρουσία όλων μας στις εκδηλώσεις μνήμης του " χαλασμού "των Σουλιωτών   αποτελεί ελάχιστη   απόδοση φόρου τιμής υπόχρεου Έθνους.

Προς τους υπερχιλιοδιακόσιους «ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΥΣ» της ιστορίας και της πολιτείας οι ήρωες Σουλιώτες υπερασπιστές και πεσόντες στο ιερό θυσιαστήριο της μόνης Σέλτσου για της πατρίδας την ελευθερία, προτίμησαν θάνατο ηρώων παρά ζωή σκλάβων. Δεν λιποτάχτησαν και δεν λιποψύχησαν παρέμειναν εκεί όντως βέβαιοι για τον θάνατο τους.

Οκτώ μόλις αράδες του ιστορικού Πουκεβίλ αρκούν να αποτυπώσουν αυτό που δεν χωρεί ιστορικού νους. Ότι στις 23 Απριλίου του 1804 υπέστησαν ολοκαύτωμα, 250 και πλέον γυναικόπαιδα Σουλιωτών γκρεμιστήκαν στο βάραθρο δίπλα από την μονή καταδιωκόμενα από τους Τουρκαλβανούς του Αλή Πασά. Σε μια μέρα ξεκληρίστηκαν τρεις γενιές της φάρας των μποτσαραιων. Από τους 1.300 σουλιώτες επέζησαν μόνο 10 [κατ' άλλους 40] μεταξύ δε αυτών ο 13χρόνος Μάρκος Μπότσαρης.

«Η ΦΑΛΑΓΞ [1.148J ΤΩΝ ΑΡΧΗΓΩΝ ΚΙΤΣΟΥ ΚΑΙ ΝΟΤΗ ΜΠΟΤΣΑΡΗ -ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΩ- ΒΑΔΙΖΕΙ ΠΡΟΣ ΣΕΛΤΣΟ. ΑΠΙΣΤΙΑΝ ΑΛΗ ΤΡΙΜΗΝΟΝ ΑΝΙΣΟΝ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΣΙΑΝ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Η ΟΥΣΙΑ. ΟΙ ΣΟΥΛΙΩΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΕΦΟΔΙΑ ΑΣΙΤΟΙ ΚΥΚΛΩΜΕΝΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΕΞΟΔΟΝ Η ΘΑΝΑΤΟΝ ΗΡΩΟΣ. ΞΙΦΗΡΕΙΣ 300 ΑΚΑΛΥΠΤΟΙ ΣΑΡΩΝΟΥΝ ΤΟ ΠΑΝ ΠΛΗΝ ΓΕΦΥΡΑΣ ΚΟΡΑΚΟΥ. Ο ΝΟΤΗΣ ΠΙΠΤΕΙ ΜΕ 5 ΠΛΗΓΑΣ. ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΔΡΕΣ ΦΟΝΕΥΟΝΤΑΙ. ΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΑΧΟΜΕΝΑΙ ΦΩΝΑΖΟΥΝ ΘΑΝΑΤΟΣ. ΥΠΕΡΔΙΑΚΟΣΙΟΙ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΠΗΔΟΥΝ ΚΑΙ ΠΝΙΓΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΑΧΕΛΩΟ. ΧΑΛΑΣΜΟΣ ΜΟΝΟ 10 ΚΑΙ Ο ΚΙΤΣΟΣ ΣΩΖΟΝΤΑΙ» [ΠΟΥΚΕΒΙΛ 1824 Τ. I. ΣΕΛ. 207-212]

Δείτε ολόκληρη την ανάρτηση..

Σέλτσο - Οδοιπορικό στον τόπο θυσίας

 

ΠΡΟΒΟΛΗ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΓΚΑΝΙΑΤΣΑ

Στις 22 Αυγούστου ημέρα Δευτέρα και ώρα 21.30΄στην κεντρική πλατεία της Τοπικής Κοινότητας ΠΗΓΩΝ – ΑΡΤΑΣ <<ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΔΡΑ >> του δήμου ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗ και στο πλαίσιο των εκδηλώσεων μνήμης για το Ολοκαύτωμα των ΣΟΥΛΙΩΤΩΝ στο ΣΕΛΤΣΟ,θα προβληθεί το ντοκιμαντέρ του διακεκριμένου Αρτινού φωτογράφου-κινηματογραφιστή ΒΑΣΙΛΗ ΓΚΑΝΙΑΤΣΑ , με θέμα << ΣΕΛΤΣΟ -ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΘΥΣΙΑΣ >>. 

Η εκδήλωση τέλει υπό την αιγίδα του δήμου Γ. ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ και της Δημ. Ενότητας ΤΕΤΡΑΦΥΛΙΑΣ . Η προβολή θα γίνει μετα το περάς της ημερίδας που διοργανώνει ο Δήμος μας, με θέμα <<ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΥΠΑΙΘΡΟΥ>> στον ίδιο χώρο, με ώρα έναρξης την 20.00 ώρα.

Ο εκλεκτός πατριώτης μας, με άψογο επαγγελματισμό, ακολουθεί ακούραστα, βήμα προς βήμα τα χνάρια των ΣΟΥΛΙΩΤΩΝ ΜΠΟΤΣΑΡΑΙΩΝ και των άλλων υπερασπιστών του ΣΕΛΤΣΟΥ, στα ταμπούρια του ΦΡΑΞΟΥ, του ΑΗ-ΛΙΑ και του ΣΙΔΕΡΕΝΙΟΥ .

Περπατάει τις χαράδρες του ΝΙΓΚΟΖΙΟΥ και της ΓΚΟΥΡΑΣ, αλλά και τις όχθες του ΑΧΕΛΩΟΥ, στην ιστορική ΒΡΕΣΤΕΝΙΤΣΑ στη ΓΕΦΥΡΑ ΚΟΡΑΚΟΥ και στα μέρη του ΛΙΑΣΚΟΒΟΥ ,με την κινηματογραφική μηχανή ανα χείρας.

Σε αντίξοες καιρικές συνθήκες, και με τη βοήθεια ολίγων συγχωριανών μας που αγκάλιασαν την προσπάθειά του, μας μεταφέρει νοερά πίσω στις τραγικές στιγμές του χρονικού του <<Χαλασμού>> ΤΩΝ ΣΟΥΛΙΩΤΩΝ από τον Δεκέμβριο του 1803 μέχρι τον Απρίλιο του 1804 . 

Η προσέγγιση γίνεται με σεβασμό στις ιστορικές πηγές και στις προφορικές παραδόσεις. Δίνει για πρώτη φορά μια άλλη οπτική διάσταση του απίστευτου δράματος 1.350 περίπου ψυχών που παίχτηκε στο ΣΕΛΤΣΟ . 

Μέσα απ΄αυτό, βλέπεις πάνω από τον ιερό βράχο, να αιωρούνται αέναες οι τραγικές γυναίκειες φιγούρες του νέου ΖΑΛΟΓΓΟΥ .Τις βλέπεις να χάνονται στον <<Πέτακα>> με τα μωρά και τις σαρμανιτσες αγκαλιά. Γυναίκες που δεν πρόλαβαν να τελειώσουν ένα χορό θανάτου που έστησαν μονές τους. Γυναίκες περήφανες γενναίες και ατρόμητες. 

Μας βοηθάει να κατανοήσουμε την ανείπωτη θυσία που όπως αναφέρει ο ΠΟΥΚΕΒΙΛ <<δεν τη χωρεί ιστορικού νους>>. Σκιές τριγυρίζουν , άσιτων και σκελετωμένων υπερασπιστών, χωρίς εφόδια, που προτίμησαν το θάνατο ήρωος, αντί της ζωής σκλάβου,προσκυνημένου στον τύραννο. 

Μπροστά σου περνούν τρεις γενιές ΣΟΥΛΙΩΤΩΝ ΜΠΟΤΣΑΡΑΙΩΝ, που χάθηκαν σε μια μόνο μέρα, από τις ορδές 7.000 πάνοπλων υποτακτικών του ΑΛΗ ΠΑΣΑ. Κατέστη έτσι το ΣΕΛΤΣΟ <<Ιερά Κιβωτός>> και θεματοφύλακας της θυσίας των. Μας <<αναγκάζει >>να ακολουθήσουμε τα χνάρια της ΛΕΝΩΣ, του ΚΙΤΣΟΥ, του ΜΑΡΚΟΥ, του ΝΟΤΗ και τόσων άλλων ηρώων και να ζήσουμε την τραγική μοίρα τους με μόνο εισιτήριο, τη σιωπή μας.

Ο θάνατος του Μάρκου Μπότσαρη

Πίνακας από τον Ludovico Lipparini, που βρίσκεται στο μουσείο της Τεργέστης στην Ιταλία

Μας καλεί να περπατήσουμε μαζί και να αφήσουμε νοερά ένα δάκρυ στην ποτισμένη με αίμα ιερά γη, μήπως και απαλύνει -αν γίνεται- τις τύψεις της λησμονιάς. Ένα δάκρυ υπόσχεση, ότι πλέον, θα τους θυμόμαστε. Και αν τυχόν τους λησμονήσουμε, πάλι θα μας το θυμίζουν αυτά τα αδούλωτα ματωμένα βράχια . 

Είναι ένα ντοκιμαντέρ που δεν υπόσχεται ψυχαγωγία, αλλά βουβή θλίψη, με ανείπωτο θαυμασμό και δέος για τους ήρωες αυτούς .Η παρουσία όλων μας,επιβάλλεται ως ελάχιστη οφειλόμενη υποχρέωση στη μνήμη των. Είναι μια υπόσχεση ότι δε θα τους ξεχάσουμε ποτέ. 

Με την προβολή της ταινίας αυτής,έρχεται και η δικαίωση του δημιουργού της, που επί 10 χρόνια έβλεπε τον μόχθο και το μεράκι τριών και πλέον μηνών στον ιερό τόπο, να παραμένει αθέατο, αφού οι τοπικοί φορείς δεν συνέδραμαν , ώστε να γίνει η προβολή τα προηγούμενα χρόνια, καίτι αυτό είχε προβληθεί εκτός Άρτας, με πολύ θετικά σχόλια για το περιεχόμενο του. 

Αξίζει να του απευθύνουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ για την προσπάθεια του ,που αποτελεί τιμή για τον τόπο μας και προβολή της ιστορικής μνήμης. Ένα ευχαριστώ στον άνθρωπο που έγινε "ΠΗΓΙΩΤΗΣ" και κοινωνός της ανείπωτης αυτής θυσίας. Ας είναι έστω και τώρα.-
Πηγή: http://aetostz.blogspot.com/2011/08/blog-post_05.html

Δείτε ολόκληρη την ανάρτηση..

Επίσκεψη της κ Αγαθονίκης Τσιλιπάκου ( προϊστάμενη της 18ης εφορίας βυζαντινών αρχαιοτήτων ) στο Δήμο Γ. Καραΐσκάκη

Την Πέμπτη 2-6-11 η προϊστάμενη της 18ης εφορίας βυζαντινών αρχαιοτήτων κ. Αγαθονίκη Τσιλιπάκου συνοδευόμενη από τον Δήμαρχο Γ. Καραϊσκάκη επισκέφτηκε τα μνημεία της Τετραφυλίας. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έδειξε για το Μοναστήρι του Σέλτσου αλλά κυρίως για το μοναστήρι της Μεγαλόχαρης (από το οποίο ξεκίνησαν και οι τρείς επαναστάσεις τού Ραδοβυζίου). Ευτυχώς πού κάποιοι ενδιαφέρονται ακόμα για τα μνημεία μας. Ας ελπίσουμε ότι η κ.Τσιλιπάκου θα κάνει αυτό πού δεν έκαναν όλοι οι...... αρμόδιοι φορείς ...τού τόπου μας τις τελευταίες δεκαετίες. ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΤΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΜΑΣ.

Πηγή: http://radovizi-artas.blogspot.com/

Δείτε ολόκληρη την ανάρτηση..

Τριήμερες εκδηλώσεις για το Ολοκαύτωμα του Σουλίου από 27 έως 29 Μαΐου.

Τριήμερες εκδηλώσεις για το Ολοκαύτωμα του Σουλίου θα πραγματοποιηθούν από 27 μέχρι 29 Μαΐου από την Περιφέρεια Ηπείρου και το Δήμο Σουλίου.

Την Παρασκευή 27 Μαΐου (7.30 μ.μ.) θα πραγματοποιηθεί ο Δρόμος Θυσίας, ενώ στις 9.30 μ.μ. στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων στο Καρκαμίσι, προβλέπεται παρουσία του φωνητικού συνόλου «Ψαλτικός χορός» του τμήματος Μουσικών Σπουδών του Ιόνιου Πανεπιστημίου και έκθεση Ζωγραφικής από τα σχολεία της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης του Δήμου Σουλίου.

Το Σάββατο, ώρα 11.30 π.μ. θα γίνει συνάντηση χορευτικών τμημάτων, μπροστά από το Δημαρχείο Σουλίου στην Παραμυθιά και στις 20.30 θα παρουσιαστούν παραδοσιακοί χοροί στο Σχολείο «Βούλγαρη» με συγκροτήματα από τους Δήμους Ανατολικής Μάνης, Αποκορώνου Χανίων και Σουλίου.

Την Κυριακή οι εκδηλώσεις θα κορυφωθούν στον Ιστορικό χώρο του Σουλίου. Θα τελεστούν διαδοχικά: 7.00 π.μ. Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, 10.15 π.μ. Δοξολογία, Χαιρετισμού, Εκφώνηση πανηγυρικού της ημέρας, Αναπαράσταση της Ανατίναξης του Κουγκίου, Επιμνημόσυνη Δέηση, Κατάθεση Στεφάνων, παραδοσιακοί εθνικοί χοροί.

Το Ολοκαύτωμα του Σουλίου.

Οι αγώνες των Σουλιωτών εξύψωσαν το φρόνημα των Ελλήνων.

Όπως είναι γνωστό, η Ελλάδα, η πατρίδα της δόξας, της ελευθερίας και των ακαταλύτων ιδεών κατακτήθηκε από τους Τούρκους το 1453 μ.Χ. με ολέθριες επιπτώσεις για τον Ελληνισμό. Πολλοί υπόδουλοι Έλληνες έχασαν την παρουσία τους, τα κτήματά τους τα έπαιρναν οι Τούρκοι και τα έδιναν στους πασάδες και σε όσους τους υπηρετούσαν.

Η χώρα έμεινε σχεδόν ακαλλιέργητη, ενώ πολλοί από τους διανοούμενους και δραστήριους Έλληνες έφυγαν στο εξωτερικό και βέβαια η αμάθεια ήταν επακόλουθο της κατάπτωσης της χώρας που έγινε επαρχία ενός απολίτιστου τότε ασιατικού λαού. Ακολούθησαν «χρόνοι δίσεχτοι», αλλά και επαναστατικά κινήματα, όπως του Διονυσίου Φιλοσόφου και αργότερα του Λάμπρου Κατσώνη που επωφελήθηκε και από τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι η μεγάλη Ελληνική Επανάσταση του 1821 δεν ήταν ένα ξαφνικό και μοναδικό γεγονός, αλλά η επιτυχής και παράτολμη απόπειρα των υποδούλων Ελλήνων από τις πολλές που έκαναν μέχρι τότε.

Ο θρυλικός Γέρος του Μοριά Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στα «Απομνημονεύματα» και ειδικότερα σ' αυτό που φέρνει τον τίτλο: «Ο κόσμος μας έλεγε τρελούς.» γράφει χαρακτηριστικά: «Ο κόσμος μας έλεγε τρελούς. Ημείς αν δεν είμεθα τρελοί δεν εκάναμεν την επανάστασιν, διατί ηθέλαμεν συλλογισθεί πρώτον δια πολεμοφόδια, καβαλαρία μας, πυροβολικό μας, πυριτοθήκες μας, τα μαγαζιά μας, ηθέλαμεν λογαριάσει την δύναμιν την εδική μας, την τούρκικη δύναμη. Τώρα οπού ενικήσαμεν, οπού ετελειώσαμεν με καλά τον πόλεμό μας, μακαριζόμεθα, επαινόμεθα. Αν δεν ευτυχούσαμεν, ηθέλαμεν τρώγει κατάρες, αναθέματα» (Κείμενα Νεο­ελληνικής Λογοτεχνίας, Γ' Γυμνασίου, έκδοση ΙΒ' 1990, σελ. 103).

 Στην εύανδρο Ήπειρο οι Σουλιώτες ήταν εμπόδιο στους Τούρκους. Είχαν δημιουργήσει ένα είδος στρατιωτικής Ομοσπονδίας που ήταν κυρίαρχη στη γύρω περιοχή. Η δομή της Σουλιώτικης κοινωνίας ήταν καθαρά πατριαρχική. Οι κάτοικοι ήταν χωρισμένοι σε «φάρες» που καθεμιά είχε το δικό της αρχηγό, ο τίτλος του οποίου ήταν κληρονομικός. Οι αρχηγοί των φαρών αποτελούσαν την κεντρική κυβέρνηση (για την περιοχή) που ονομαζόταν «Κριτήριο της Πατρίδας» και είχε ως κύρια αποστολή τη στράτευση των κατοίκων σε περίπτωση πολέμου και την απονομή της δικαιοσύνης.

 Γνωστές φάρες, μέλη των οποίων διέπρεψαν στη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, ήταν του Μπότσαρη, του Τζαβέλα, του Δράκου, του Φωτομάρα, του Νίκα, του Κουτσονίκα κ.ά. Ο στρατός των Σουλιωτών σε καιρό πολέμου αριθμούσε περίπου 4.000 άνδρες, αλλά στις μάχες βοηθούσαν και οι γυναίκες και τα παιδιά μεταφέροντας τρόφιμα και πολεμοφόδια και στην ανάγκη κρατώντας όπλο και πολεμώντας σκληρά και γενναία, όπως καταφαίνεται στο παρακάτω ιδιαίτερα εντυπωσιακό αφήγημα «Η Σουλιωτοπούλα» του Γιάννη Βλαχογιάννη, ο οποίος καταγόταν από οικογένεια Σουλιωτών προσφύγων:

«Στης μάχης τον καπνό, που πνίγει το λαγκάδι, ο Σουλιώτης όλα τα'χει λησμονήσει, πείνα και δίψα. Και το Σούλι πέφτει ξέμακρα και σαν λησμονημένο είναι κι εκείνο, τ' άχαρο. Κι εκεί που πολεμάει το παλικάρι, αγλύκαντο, μέρα και νύχτα, ακούει μια γνώριμη φωνή που τον ξυπνάει. Λοιπόν το Σούλι δε χάθηκε και ζει: Κι ήταν η Λάμπη, η αδερφή του νιου.

- Τι καλά μου φέρνεις, ωρή Λάμπη;

- Ζεστή κουλούρα, ωρ' αδερφέ, που σου τη ζύμωσα με τα χεράκια μου κι η μάνα την έψησε στην ανθρακιά, μονάχη. Έλα να φας μια ψίχα και να ξαποστάσεις.

- Δε μπορώ, καημένη, να παρατήσω το ντουφέκι.

- Αυτό είν' η συλλογή σου, Νάση; Έρχομαι 'γω και σου κρατώ τον τόπο σου. Να, σου έστρωσα! Και δώσ' μου το ντουφέκι.

Χαμογελάει ο αδερφός, ο καπνισμένος. Και δεν έχει ανάγκη να μάθει την κορασιά πως πιάνουν το ντουφέκι. Ο πόλεμος βαστούσε πάντα. Με χέρι σταθερό γέμιζ' εκείνη και σημάδευε. Κι ο αδερφός της παραπέρα έτρωγε ήσυχος και μοναχά την πείνα του άκουγε τη θεριεμένη μέσα του.

Κι ο πόλεμος βαστούσε. Κι εκεί, ένα βόλι ήρθε και πέτυχε κατάστηθα την κορασιά. Μα αυτή έκανε καρδιά και δε μιλούσε. Το αίμα πλημμύριζε τον κόρφο της. Η Λάμπη σημάδευε και ντουφεκούσε.

- Έφαγες, Νάση;

- Κοντεύω, ακόμα λίγο, Λάμπη.

- Η κόρη ξαναρώτησε δεύτερα και τρίτα. Και τότε μ' ένα πήδημα το παλικάρι βρέθηκε κοντά της. Άρπαξε το ντουφέκι κι ήσυχο καθώς είχε τραβηχτεί, ξανάρχισε τον πόλεμο. Αμίλητη η Σουλιωτοπούλα πήγε παραπίσω κι έπεσε. Κι ο πόλεμος βαστούσε». (Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Β' Γυμνασίου, έκδοση ΚΓ' 1999, σελ. 285).

Κατά των ηρωικών Σουλιωτών έγιναν αρκετές εκστρατείες των Τούρκων, όπως το 1721 που ήταν πασάς των Ιωαννίνων ο Χατζή Αχμέτ, το 1754 που ήταν πασάς ο Μουσταφά, το 1759 που ήταν διοικητής στο Δέλβινο ο Ντοστ μπέης και το 1772 ισχυρές δυνάμεις τουρκαλβανών επιχείρησαν να καταλάβουν το θρυλικό Σούλι.

Όταν έγινε πασάς των Ιωαννίνων (1788) ο Αλής ο Τεπελενλής, οι εκστρατείες των Τουρκαλβανών εναντίον του Σουλίου μπήκαν σε καινούργια φάση. Ο Αλή Πασάς εκστράτευσε εναντίον των Σουλιωτών το 1790, απέτυχε και αποχώρησε άπρακτος και ταπεινωμένος. Το 1792 επιχείρησε δεύτερη εκστρατεία και (θέλοντας να εξαπατήσει τους Σουλιώτες) ζήτησε βοήθεια με την πρόφαση ότι θα επιτίθετο εναντίον του Αργυροκάστρου. Όταν πήρε τη βοήθεια, αιχμαλώτισε τους στρατιώτες και επιτέθηκε εναντίον των Σουλιωτών με την ελπίδα ότι θα τους αιφνιδίαζε, όμως και πάλι αποκρούστηκε από τους γενναίους Σουλιώτες.

 Το 1800 ξεκίνησε την τρίτη εκστρατεία κατά του Σουλίου. Μάλιστα προσπάθησε να διασπάσει τους Σουλιώτες προσφέροντάς τους χρήματα και, χτίζοντας οχυρά, απέκλεισε όλες τις διαβάσεις απ' όπου ανεφοδιάζονταν οι Σουλιώτες με τρόφιμα και πολεμοφόδια. Βέβαια οι Σουλιώτες αμύνθηκαν σθεναρά για πολλούς μήνες, αλλά η έλλειψη τροφίμων τους ανάγκασε να υποχωρήσουν στο πολυθρύλητο Κούγκι και να συνθηκολογήσουν (1803). Ως μοναδικό όρο έβαλαν την ελεύθερη αποχώρησή τους από το Κούγκι, όπου παρέμεινε ο Καλόγερος Σαμουήλ με λίγους άνδρες. Όταν οι προκλητικοί Τούρκοι μπήκαν στο μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής, ο Σαμουήλ έβαλε φωτιά στην πυριτιδαποθήκη και τινάχτηκαν στον αέρα.

Όσοι Σουλιώτες σώθηκαν, χωρίστηκαν σε τρεις φάλαγγες και αποχώρησαν. Η πρώτη φάλαγγα με αρχηγό το Φώτο Τζαβέλα έφτασε στην Πάργα κι από εκεί χωρίς απώλειες στην Κέρκυρα. Η δεύτερη φάλαγγα με αρχηγό τον Κουτσονίκα, με προορισμό Πρέβεζα και Λευκάδα, δέχτηκε επίθεση των Τούρκων κοντά στο Ζάλογγο της Πρέβεζας και αποδεκατίστηκε, ενώ πολλές γυναίκες (για να αποφύγουν την αιχμαλωσία) έπεσαν από τους βράχους κρατώντας τα παιδιά τους στην αγκαλιά. Είναι ο περίφημος «Χορός του Ζαλόγγου» που χιλιοτραγουδήθηκε και με πολλή συγκίνηση τραγουδιέται και σήμερα «Έχε γεια καημένε κόσμε, έχε γεια γλυκιά ζωή.». Η τρίτη φάλαγγα με αρχηγό τον Κίτσο Μπότσαρη έφτασε στο Βουλγαρέλι και ενώθηκε με άλλες δυνάμεις.

 Ο Αλή Πασάς τους πολιόρκησε στο μοναστήρι του Σέλτσου (1804) και τους εξόντωσε. Όσοι γλίτωσαν, διέφυγαν στο Μεσολόγγι, στο Αγρίνιο και στα Εφτάνησα. Το 1820 που ο φιλόδοξος Αλή Πασάς ήρθε σε ρήξη με το Σουλτάνο, οι Σουλιώτες συμμάχησαν μαζί του με αντάλλαγμα την επανεγκατάστασή τους στο αγαπημένο τους Σούλι.

Όταν ξέσπασε η μεγάλη Ελληνική Επανάσταση του 1821 και τα στρατεύματα των Τούρκων πολιορκούσαν τα Γιάννινα (και τον Αλή Πασά) με αρχηγό τον Χουρσίτ Πασά και αργότερα τον Ομέρ Βρυώνη και πάλι οι Τούρκοι στράφηκαν εναντίον του Σουλίου. Η ηγεσία της Ελληνικής Επανάστασης έστειλε βοήθεια από τη στεριά με αρχηγό τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο που νικήθηκε στο Πέτα της Άρτας και από τη θάλασσα με αρχηγό τον Κυριακούλη Μαυρομιχάλη που νικήθηκε στο Φανάρι της Πρέβεζας. Έτσι οι αποκλεισμένοι Σουλιώτες αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν (1822) και να εγκαταλείψουν και πάλι το Σούλι. Πολλοί κατέφυγαν στα Εφτάνησα και η συντριπτική πλειοψηφία τους έλαβε μέρος σε πολλές μάχες στην επαναστατημένη Ελλάδα, επέδειξαν απαράμιλλη γενναιότητα και ανέδειξαν ήρωες του αναστήματος του Μάρκου Μπότσαρη, του Κίτσου Τζαβέλα κ.ά.

Μάλιστα οι θρυλικοί Σουλιώτες διακρίθηκαν στην οργάνωση της άμυνας του Μεσολογγίου κατά τη δεύτερη πολιορκία του μέχρι την ηρωική Έξοδο (1826). Το μεγαλόπνοο ποίημα «Από τους Ελεύθερους Πολιορκημένους» τελικά γίνεται ένας ύμνος του ανθρώπου, που κρατάει ζωντανή τη θέλησή του για αντίσταση και αγώνα και θυσία και μένει ελεύθερος, ακόμη κι αν είναι πολιορκημένος από χιλιάδες εχθρούς. Το σχετικό ποίημα (Σχεδίασμα Β, Απόσπασμα 1) τονίζει με έμφαση:

«Άκρα του τάφου σιωπή στο κάμπο βασιλεύει·

λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί κι η μάνα το ζηλεύει.

Τα μάτια η πείνα εμαύρισε, στα μάτια η μάνα μνέει·

στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα και κλαίει.

Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σ' έχω 'γω στο χέρι;

οπού συ μού'γινες βαρύ κι ο Αγαρηνός το ξέρει».

(Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Γ' Γυμνασίου, Έκδοση ΙΒ' 1990, σελ. 113).

 Οι ηρωικοί αγώνες των Σουλιωτών εξύψωσαν το φρόνημα των Ελλήνων και ήταν φωτεινό παράδειγμα στο μεγάλο αγώνα για την Ελευθερία, η οποία είναι «βγαλμένη απ' τα κόκκαλα των Ελλήνων τα ιερά». Κάθε χρόνο στο θρυλικό Σούλι γίνονται λαμπρές εκδηλώσεις, μάλιστα πριν μερικά χρόνια εκφώνησε τον πανηγυρικό της ημέρας ο ξακουστός Μπότσαρης, άξιος απόγονος της ένδοξης οικογένειας των Μποτσαραίων.

Πηγή: http://romiazirou.blogspot.com

Δείτε ολόκληρη την ανάρτηση..