Φθάνοντας στον Σταθμό των λεωφορείων του ΚΤΕΛ η εικόνα είναι... πράγματι τριτοκοσμική. Λαθρομετανάστες, Μετανάστες, διάφοροι περιθωριακοί τύποι και ζητιάνοι, περιφέρονται άνεργοι, άπραγοι, άλλοτε άβουλοι ή άλλοτε ζητιανεύοντας. Άλλοτε με βλέμμα απλανές χαμένοι στο πουθενά και άλλοτε με πονηρή παρατηρητικότητα έτοιμοι να ‘ριχτούν’. "Πεινώ, δώσε κάτι" λέει ο ένας, κάποιος άλλος ζητάει μόνο...ένα ευρώ.
Το ένα αστικό λεωφορείο που ξεκινά από τον Κηφισό καταλήγει μέσα στο γκέτο της Ομόνοιας. Άντε να διασχίσουν γέροι, γυναίκες, μικρά παιδιά την ομόνοια και να γλυτώσουν την επίθεση. Η φτωχολογιά με την ψυχή στο στόμα. Λες και χάθηκε ο τρόπος αυτό το αστικό να κάνει τέρμα πχ στο Σύνταγμα σε μια τέλος πάτων άλλη θέση, πιο ασφαλή και κοντά σε θέση μετρό. Ακόμα και τα αυτονόητα για τους διοικούντες γίνονται αδύνατα.
Πώς να μην εξοργίζεται κανείς με τους 300 μοιραίους της Βουλής μας, που ‘δικαιούνται’ αυτοκίνητο του δημοσίου και κάθε μήνα παίρνουν όσα.... αυτοί αποφασίζουν για τον εαυτό τους, ψευτο-διαφωνώντας στα έδρανα.
Πώς να μην εξοργίζεται κανείς με τους εντολοδόχους πολιτικούς μας, τους βολεμένους που κατάντησαν με την ανικανότητα και....την απύθμενη βλακεία τους τρισάθλια την Αθήνα.
